Βλέπεις να’ρχεται
βήμα – βήμα, δειλά,

Γυναικείες ψυχές φυλακισμένες
σε πέτρινα σώματα, έτοιμες

Κοιτάζω τ’ άστρα∙
συμμετρικά το ένα

Την άκουγα να μιλά
με λόγια πικραμένα,

Το ένα μου πρόσωπο
στο Χθες
και το άλλο
στο Αύριο.

Οι νύχτες έχουν γίνει αμέτρητες
και τα δάκρυα ποτάμια

Απαγορεύεται στους ποιητές
ο θάνατος.
Δεν είν’ ο θάνατος, γι’ αυτούς,

Το μόνο που μου δίνει Ελπίδα
στη ζωή, είναι η Φύση…

Ρούχα λευκά, αέρινα
σε σώματα αγαλμάτινα

Μου’πες κάποτε:
τέσσερις οι βασικές μου ανάγκες:

Σημαδεμένη απ’ την αγάπη,
σακατεμένη γυρίζω εδώ κι εκεί

Κάποια νύχτα θα γείρω
κι εγώ στο παραθύρι μου,

Τα κύματα της θάλασσας.
Οι κεραυνοί του ουρανού.

Μιλήσαμε για τον καιρό∙

Τόσες στιγμές περάσανε
και δεν κατάφερα,

Ακούω τη φωνή μου
και είμαι σίγουρη

ΕΠΙΣΤΟΛΗ Α’
Αποστολέας: Εσύ

Αποκλίνουν και συγκλίνουν
των ανθρώπων οι ζωές

Είναι η ώρα περασμένα μεσάνυχτα,
κάθισα να γράψω

Αισθήσεις που δεν αποφασίζουν
στ’ αλήθεια τι ποθούν∙